Fred Van Hove / Els Vandeweyer

Steve Lacy noemde hem ooit één van de beste vrije improvisatoren en in Amerika wordt hij in één adem genoemd met freejazzicoon Cecil Taylor. Fred Van Hove (Antwerpen, 1937) ontdekte net na de Tweede Wereldoorlog de bebop in de ruime platencollectie van zijn vader, die beroepsmuzikant was. Charlie Parkers Dial-versie van ‘Lover man’ greep hem wel aan, maar veranderde hem niet meteen in een jazzfanaat. Wat hem stoorde aan jazz was de traditionele ordening, de strenge structuur van de thema’s en het duidelijk bepaalde akkoordverloop in de harmonie. Tijdens concerten met het Mike Zinzen kwartet begon hij steeds vrijer te spelen, wat uiteindelijk resulteerde in volledig vrij geïmproviseerde muziek die losstond van de Amerikaanse jazztraditie. Tegelijkertijd waren ook in andere Europese muzikanten met gelijkaardige experimenten bezig. In de woelige meidagen van ’68 nam Fred Van Hove samen met hen het ondertussen legendarisch geworden album MACHINE GUN op. Hiermee stond hij mee aan de wieg van de Europese vrije improvisatiescène. De volgende jaren zou hij samen met de Duitse saxofonist Peter Brötzmann en de Nederlandse drummer Han Bennink een trio vormen. Begin jaren 70' nam hij een solo album op voor 'Vogel Records', een Belgisch label dat tijdens haar korte bestaan ook enkele platen van o.m. Jack Sels en René Thomas uitbracht. Het tweede album was in duo met de Antwerpse saxofonist Cel Overberghe. 'Complete Vogel Recordings' is heruitgegeven door het Amerikaanse Atavistic Records en geldt als een klassieker van de Europese improvisatiemuziek. In diezelfde periode was Fred Van Hove één van de oprichters van WIM (Werkgroep Improviserende Musici), een vzw die de belangen van muzikanten verdedigde en die jarenlang het Free Music Festival in Antwerpen organiseerde. Sindsdien speelde hij met vrijwel alle groten uit de improvisatie, onder wie Evan Parker, Steve Lacy, Tony Oxley en Joëlle Léandre. Zijn meest recente samenwerking daarentegen was met een heel jonge muzikante, Els Vandeweyer (Diest). Deze vibrafoniste trok na haar studies aan het conservatorium van Brussel naar achtereenvolgens Portugal, Noorwegen en de Verenigde Staten. In Portugal richtte ze het IMI Kollektief mee op, waarmee ze haar debuutalbum 'Snug as a gun' (Clean Feed) opnam. Nadien studeerde ze een jaar aan de Musikhogskule in Oslo. Hier startte ze een samenwerking met bassist Ingebrigt Haker Flaten en drummer Paal Nilssen-Love. Vervolgens nodigde rietblazer Ken Vandermark haar uit om enkele weken deel uit te maken van de bloeiende jazzscène van Chicago. Ten slotte vestigde ze zich in Berlijn. Els Vandeweyer maakte reeds enkele keren grote indruk, zoals onlangs nog toen ze in Antwerpen solo het voorprogramma van Anthony Braxton speelde. Een ontmoeting tussen de peetvader van de Belgische vrije improvisatie en één van haar meest veelbelovende nieuwe vertegenwoordigers!

Artiesten:

• Den Oop - Piano
• Els Vandeweyer - Vibrafoon